Even terug naar Sepilok en ons riviertripje. Vanuit het zoveel belovend resort met een wat tegenvallend karakter hebben we een trip geboekt naar Sandakan. Een overnachting op een hoegenaamd niet bewoond eiland en twee rivier ' cruises' . Dit keer hadden we geen verwachtingen en de trip was van het begin tot het eind een groot succes. Met vijven, een man uit Zuid afrika, een vrouw uit Denemarken en een vrouw uit Tjechie hebben we genoten van het huisje op palen midden in een regenwoud. Inslapen en wakker worden met de geluiden uit zo'n woud...... twee heerlijke tochten op een rivier. s' Onchtends vroeg een, de mist was nog niet opgetrokken en de natuur moest nog wakker worden en een in de avondschemer met een schitterende zonsondergang. Het gezelschap waarin we verkeerde was ook af. Soms heb je dat dat je mensen ontmoet waarmee je direct een klik hebt. Met alle drie was dit het geval en dus hebben we naast de natuurschoon heerlijk gekletst over al het moois wat er te zien is in de wereld. Terug in Sepilok weer de bus genomen naar Kota Kinabalu. Deze rit ging via het natuurpark Kinabalu en op een gegeven moment passeerden we de mount Kinabalu. Indrukwekkend! Beklimmen...................? Grietje houdt niet meer zo van bergen sinds haar hoogte ziekte in Nepal en mijn knie houdt nu meer van vlakke terreinen. Even koesteren we de wens om ' wat' jaren jonger te zijn en alsnog de berg te beklimmen, maar het prachtige gezicht maakt veel goeds waardoor het koesteren weer overgaat in genieten van wat we NU zien.

In Kota is inmiddels de zon weer gaan schijnen en informeren we of er een Rafflesia in bloei staat. DE rafflesia is de grootste bloem van de wereld. Ze heeft 14 maanden nodig om zeven dagen te kunnen bloeien. Helaas was dit niet zo. Snorkelen stond ook nog op ons verlanglijstje. Na wat rondgevraagd te hebben vonden we een ferry die ons naar drie eilanden kon brengen om te snorkelen. Ieder eiland had zo haar eigen charme. Het ene meer koraal en het andere meer vissen. Je hoefde maar 15 meter van het eiland weg te zwemmen en zeker honderden vissen zwommen met je mee. De meesten met de meest prachtige felle kleuren. Natuurlijk hebben we weer te lang in het water gelegen waardoor onze ruggen de kleur van tomaatjes hebben aangenomen....... het was moeilijk om als dit moois los te laten.Als ' grote vis' werdons gezelschap niet altijd gewaardeerd door de vissen en werd je licht gebeten. Was iedere keer weer even schrikken maar geen reden om terug naar het strand te gaan.

Bij het hotel waar we verbleven was een restaurant waar ook de plaatselijke bevolking de maaltijd gebruikte. De ' ober' sprak een beetje engels. Wij maakte aan hem duidelijk dat we geen vis en vlees wilde eten. Dit was voor deze ober een niet zo gebruikelijk iets want iedere keer als wij er weer aten kwam hij met adviezen over vlees en vis. Omdat we om ons heen veel mensen krab met miehoen zagen eten zijn we een keer overstag gegaan. (Waar we even niet aan hadden gedacht is dat wij de handigheid missen van de mensen hier om met hun mond alles los en uit de schaal te kunnen eten.) We kregen de krab geserveerd met een notentang en eetstokjes en daarmee begon ons ' gevecht' met deze heerlijke beestjes. In nog geen vijf minuten zaten onze handen, onze t shirts en jawel ook de tafel vol met miehoen slingers en stukjes schaal. De notentang werkte niet afdoende en was ook te klein om de poten te kunnen kraken. En de eetstokjes......................hebben jullie al eens geprobeerd om met een eetstokje de poten van een krab leeg te halen? Nederland kent een heel ministieus 'vorkje' hiervoor maar ons restaurant kende alleen plastic. Met onze mond was ook geen optie want een tandartsen praktijk hebben we ook nog niet kunnen ontdekken. Dus, na het verzamelen vanhet afval, het leek wel meer te zijn dan wat we geserveerd hadden gekregen, hebben we weer rijst met groenten besteld. Een uur zwoegen voor en theelepeltje krab is niet aan ons besteed. Wel hebben we ons voorgenomen om niets meer te zeggen van de chinezen en de puinhoop die zij er van maken bij het eten. Want, zo is gebleken, geef ons bepaald voedsel en beperkt bestek en ook wij maken er een zooitje van.

Hiermee verlaten we kota Kinabalu en vliegen we naar Singapore.

Zijn er mensen die mij adviezen kunnen geven over het kleiner maken van foto's zodat we ook het mooie wat we zien aan jullie kunnen tonen?

Jemag dit dan mailen naar grietje_nicolai@planet.nl Mijn tele2 mail heeft problemen en isal twee weken niet bereikbaar.