Zo hier zijn we weer. We zijn weer terug uit Chiang Mai. Gezien de omstandigheden hier vonden we het beter om naar het noorden van Thailand te gaan. Een geode keus want ook in het noorden van Thailand is het zeer geod toeven. Ten eerste is daar het klimaat bijzonder aantrekkelijk. Overdag een heerlijk zonnetje en dus t-shirt weer en 's avonds een fris briesje (fleecejack weer) en dus goed slaapweer.

Vanuit Bangkok hadden we een slaaptrein geboekt naar Chiang Mai. (Het waren de laatste tickets en dat betekende direct achter de lock en naast de wc. Met elkaar gaf dit een combinatie van luchtjes die steeds weer werden meegenomen door de andere passagiers die gebruikt maakten van jawel de wc en de deuropening om te roken. Daarbij kwam dat, na een uurtje rijden het licht en de airco uitviel........... dit werd door de spoorwegen gecompenseerd met 170 bath per persoon maar daar kan je ook geen ' fris' geurtje van kopen.) Wel gezegd moet worden dat de verdere ' verzorging' goed is. Rond de klok van achten komt iemand langs om je bed op te maken en 's ochtends om 6.00 uur wordt de boel weer opgeruimd.

Vanwege de drukte naar het noorden, meerderen hadden hetzelfde idee als wij, waren wij op tijd op het station. Via een groot beeldscherm zong de Thaise jeugd het hoogste, in onze oren het meest valse, lied. Om 6.00 werd de muziek abrupt gestopt en floot een ambetenaar in uniform heel hard op een fluit. Alle aanwezige Thai rezen van hun stoelen omhoog en geschrokken door de fluit vloog ook ik omhoog en in mijn vlucht trok ik Grietje aan haar arm mee omhoog. Wat bleek..... het volkslied werd gezongen en daarbij behoor je te staan met het gezicht naar eht grote scherm alwaar een hele grote foto van de koning op geprojecteerd werd. Niemand zong mee, onbewogen gezichten en na het volkslied plofte een ieder weer op de stoel, ook wij. Wijnog verbaasd over het gebeuren. Zo een vanzelfsprekenheid door zoveelmensen, ongelooflijk. Later hebben we het op een markt in Chiang Mai nog een keer meegemaakt en eerlijk gezegd je blijft jeverbazen.

Chiang Mai was rustig en het was duidelijk merkbaar dat er wat aan de hand was in het land. Wij hebben de tijd gebruikt om de tribes in de omgeving te bezoeken. Omdat je daarvoor permits nodig hebt kan je dit het beste doen via een toeroperator. De foto's die we daar gemaakt hebben volgen vandaag ook nog. Ook hebben we al wandelend de stad verkend en heel veel tempeltjes bezocht. Natuurlijk krijg je daar vermoeide voeten van en dus ook een paar keer de masseur opgezocht.

O ja. Als een van jullie ooit naar Chinag Mai gaat, laat je dan niet verleiden door de vrouwen die vogels (tegen betaling) willen vrij laten. Bij enkele tempeltjes staan vrouwen met vogeltjes in piepkleine mandjes. Ze vragen je geld omdat ze van mening zijn dat als jij betaalt voor de vrijheid van deze vogels het geluk je ten deel zal vallen. Wat ze er niet bij vertellen is dat er achter de tempel een ' handlanger' staat met een bakje zaad om zo de hongerige vogeltjes weer in hun piepkleine mandjes te vangen. Deze vogeltjes hebben in ieder geval GEEN geluk.Nog even over de tribes. De meesten zijn vluchtelingen uit Birma en worden gedoogd in Thailand. Waarom? Het is een bron van inkomsten want het trekt toeristen naar het noorden. Er zijn zelfs vrouwen, de longnecks, die niet meer vanuit de cultuur de ringen dragen maar om de simpele reden dat het een vorm van bestaan is. Als je ziet hoe ze bij kinderen al beginnen met de ringen om de nekken te plaatsen dan vraag je je wel af of het goed is dat je daar bent op dat moment.

Op de terug weg van Chiang Mai naar Bangkok , weer met de nachttrein maar nu met andere stoelnummers, ontmoeten we andere 'gestrande' Nederlanders. Deze vertellen over de goede zorg vanuit de ambassade en over het aanstaande Sinterklaasfeest op de ambassade. Gezien het feit dat onze vlucht naar Myanmar pas op de 7e kon plaatsvinden een mooie gelegenheid om de ambassadeur te ontmoeten. (Ook konden we ons laten registreren en dat leek ons niet verkeerd.) Nou, we waren er als de eersten en zijn als laatste weggegaan. Er was gratis bier, sponsering van Heineken, bitterballen, pepernoten, voor ieder een oranje polo en een witte cap. Voor ons werd een kleine uitzondering gemaakt, wij kregen ieder twee polo's............ Alle gekheid om een stokje, de ambassadeur himself weet dat wij naar Myanmar gaan en mochten er zich problemen voordoen dan kunnen we bellen. Hij is namelijk ook verantwoordelijk voor Myanmar. Er was een vertegenwoordiger van KLM aanwezig en doordat we er bij waren deze (lange) middag zijn we helemaal op de hoogte van alle ontwikkelingen. (Zo moeten we vannacht niet twee uur van te voren op de airport zijn maar 6 uur. Zal ons benieuwen hoe de sfeer daar is, we verwachten in iedergeval een behoorlijke drukte. ) Daarnaast hebben we heerlijk vertoefd in de tuinen van de ambassade en dat is iets wat er maar weining kunnen zeggen. Alweer durven we hier te zeggen: Nederland doet het zo slecht nog niet. Beter gezegd: Nederland doet het goed en dat delen andere gestrande Nederlanders met ons.

Tot slot: ik, Ans, heb mijn haren laten knippen. Met angst en beven heb ik iedere beweging van de kapper gevolgd. Helaas voor mij sprak deze kapper geen engels en zit mijn haar nu RE-DE-LIJK. Gelukkig heb ik nog een 23 dagen voor ik jullie onder ogen kom. Dat deze spannende gebeurtenis maar 60 bath kost (1 euro vijftig) maakt eerlijk gezegd weinig goed.

Voor de komende weken; jullie zullen het hoogstwaarschijnlijk zonder onze verhalen moeten doen. Myanmar heeft eigen regels en wetten. E-mail checken is in ieder geval wel mogelijk. We hebben voldoende dollars gehaald omdat er geen geldautomaten zijn. Het moet een bijzonder mooi land zijn en dus hopen we jullie te kunnen voorzien van verhalen foto's vanuit Myanmar. Voor nu groeten van deze gekortwiekte en Grietje.