Myanmar het hoogtepunt van onze vakantie
Vandaag zijn we weer geland in Bangkok en kijken terug op een mooie tijd in Myanmar. We zijn heel blij dat we gegaan zijn ondanks alle ' waarschuwende' berichten. Je kunt de mensen daar geen groter plezier doen dan hun land te bezoeken. Nog nooit hebben we zo een gastvrije mensen ontmoet en mogelijk het meest opvallende: nog nooit hebben we zo'n opgewekte, vriendelijke en behulpzame mensen ontmoet.
Het land is arm, de wegen zijn slecht, er hangt altijd een stoflaag, de temperaturen zijn er vaak niet te harden maar dat merk je niet aan de mensen. Waar je ook komt, ze heten je welkom, ze vragen of ze wat voor je kunnen doen en dat ales altijd met een glimlach. Het is echt ongelooflijk.
De Birmezen noemen hun land het liefst Birma (vanuit de engelse bezetting) maar de regering wil dat niet en daarom heet het Myanmar. Naast deze naam zijn er meedere dingen die het leven van een Birmees ' beinvloeden'. Zo zijn er gebieden waar men niet ( en dus ook wij) mag komen. Dan zijn er nog gebieden waar ze alleen met toestemming mag komen (hoe streng deze regels zijn weten we niet want we hebben dit niet geprobeerd) en tot slot zijn er gebieden waar je mag komen en deze hebben wij genomen. Tijdens het rijden op deze wegen moet je van tijd tot tijd stoppen en je paspoort afgeven, al je gegevens worden dan genoteerd. Wij hebben er de volgende verklaring aan gegeven: men weet waar je je bevindt. Overigens gebeurt dit niet op een hinderlijke manier, zij doen hun werk en als toerist wen je eraan. De chauffeur heeft heel veel los geld bij zich want in ieder 'district' waar hij komt moet hij geld betalen, soms ligt er maar een paar kilometer tussen......... geen verklaring voor. De wegen zijn erbarmelijk slecht. er wordt wel overal aan de wegen gewerkt en met name door jonge vrouwen ( de mannen moet vanaf 16 jaar het leger in). De vrouwen hakken de rotsblokken tot kleine stentjes en deze worden met de hand als een puzzeltje ingelegd. Daarna wordt er, MET DE BLOTE HAND, teer ingewreven.... en dan nog zwaaien en lachen als je voorbij komt.... Al het werk wat verricht wordt gebeurt op slippertjes of blote voeten, om de heupen een louygi (doek) en op het hoofd vaak een opgevouwen jas tegen de zon.
De vrouwen werken ook in de huizenbouw, op hun hoofd sjouwen ze de stenen en bakken cement. Onverstoorbaar werken ze ruim negen uur per dag, zeven dagen in de week voor anderhalve dollar per dag. Bankrekeningen hebben ze niet! Ze hebben ook geen mobieltjes. Ook mijn mobiel had geen enkel bereik en je bent dus van de buitenwereld afgesloten. (E-mail checken was mogelijk op een paar plaatsen maar een mail versturen lukte niet want na vijf minuten werd de verbinding gewoon verbroken.)
Er wordt in Birma rechts gereden maar de meeste sturen zitten aan de rechterkant.(Oude japanse auto's, een liefhebber van oldtimers kan hier zijn hart ophalen want geen auto is jonger dan 20 jaar.) Gelukkig is het niet druk op de wegen met auto's want inhalen is een levensgevaarlijke toer. De wegen zijn wel vol met paardenkarren, ossekarren, karren met tonnen water, kuddes, honden en met lopende mensen. Ook een paar fietsers die geen licht hebben, dus 's avonds is het extra goed uitkijken voor de chauffeurs. Ik weet niet hoeveel straf er staat op het veroorzaken van een ongeluk, maar veel.
Er wordt niet veel gerookt en gedronken in Birma, de mensen hebben het geld er niet voor. Wel wordt er veel gekauwd, beatlenoten. Dit heeft een ' verdovende' werking. Een heel vervelende bijwerking is, is dat hun tanden donkerrood worden van dit smerige goedje en dat ze wegrotten. Deze noten worden verpakt in een blad, dan komt er een dun laagje wit ' plaksel' op en dan fijn gehakte noten (de meeste kunnen niet goed meer kauwen) en een beetje tabak. Dit alles komt als een prop in de mond. Dit kauwen veroorzaakt (veel) speeksel en dat moet men natuurlijk van tijd tot tijd kwijt. De wegen zien er rood van.
Maar ja wat wil je. Twee derde van de bevolking is monnik. Een monnik werkt niet, die mediteert (als het goed is) en 's ochtends bedelt hij zijn maaltje voor die dag bij elkaar. Echter als je als een derde van de bevolking moet werken voor drie derde, dan zou je toch een ' pruimpje nemen of niet...... Deze monnikken hebben ons echter een andere kant van het monnik leven laten zien. Ze kauwen net zo hard als de werkende bevolking, ze roken en ze zijn de hele dag op straat, hoezo mediteren..... Sommige bedelen zelfs na 10.00 A.M. volgens onze informatie moet dit 's morgens vroeg gebeuren. Verder betalen ze niet voor het reizen met openbaar vervoer en ook de taxi's moeten ze gratis meenemen. Het reizen door Birma kost veel tijd, dit omdat niet alleen de wegen slecht zijn maar ok de bussen. Er zit geen glas meer in de ramen, de deuren gaan niet meer dicht en in sommige taxi's is de bestuurdersstoel een losstaande terrasstoel. Wij hebben er dan ook voor gekozen om met twee andere backpackers door Birma te reizen. Een man uit Australie en en Canadees. Met zijn vieren hebben we een auto en een chauffeur gehuurd en zo konden we het mooiste en grootste gedeelte van Birma zien. Met de mooiste bedoelen we de eeuwenoude tempels, paleizen en pagodes in Bagan en Mandalay, het meer Innlake. Met een boot hebben we de diverse dorpen rondom het meer bezocht. In Bagan was ook de generaal aan het ' tempelen' en dat verklaarde de rode lopers die overal lagen. Ook wij hebben er dankbaar gebruikt van gemaakt. Ook de berg POPA hebben we ' bedwongen' echter niet op een mediterende manier wat eigelijk zou moeten maar wel op blote voeten en dat was gezien de vele apen (poep) ook een vorm van .........
We weten nu ook waarom Birma zoveel tempels en pagodas heeft. De mensen hier, dit i.t.t de katholieken (de oudere katholieken lezers onder jullie kennen het verdienen van aflaten nog wel) kopen hun aflaten. Alles wat ze hebben spenderen ze aan het ' kopen van een volgend (ze gaan uit van reincarantie ) beter leven' omdat ze bang zijn als een rat of een ander dier terug te komen.
Tot slot: als je kiest om naar Birma/Myanmar te reizen dan moet je zeker een lamp meenemen. De stroom is namelijk beperkt. Ieder district krijgt een bepaald aantal uren stroom en voor de rest van de dag moeten ze zelf voorzien hierin. Dit gebeurt door stinkende generators die enorm veel lawaai maken. De lucht in de steden is dan ook bezwangerd door uitlaatgassen. De kleding die ons tripje heeft meegemaakt kan weggegooid worden, alles heeft een ' gloed' gekregen die er niet op hoort. Maar ondaks dit alles is het een land dat MEER dan de moeite waard is om te bezoeken. Voor ons was het het hoogtepunt van onze reis. En dat de koffie niet van bonen was gemaakt maar van chicorei en dat het zout niet naar zout smaakte en dat het brood zoet was en de bedden van foam waren met kuiltjes deed er niet meer toe. De natuur en de mensen (de foto's zullen dit onderschrijven) maakten deze reis tot een ongelooflijke mooie ervaring.
Wat jullie nog niet weten:
dat ik, Ans, de eerste dag van onze vakantie al mijn zonnebril ben kwijtgeraakt en baalde daar enorm van
dat de prijzen van hotelkamers bijna altijd onderhandelbaar zijn
dat we, na een keer de was naar de wasserij gedaan te hebben we 4 nieuwe t-shirts moesten kopen omdat ze vol (niet verwijderbare) vlekken zat
dat we in Beiing ons hebben laten masseren door blinde masseurs en dat we drie dagen met beurse plekken hebben gelopen
dat we vaak koffie uit een zakje hebben gedronken en dat ze er altijd suiker in deden terwijl we vroegen om zwart...zonder suiker
dat Grietje in Jogja door een vrouw is uitgenodigd om ' koffie' te komen drinken en dat deze vrouw deed alsof ik er niet was.... grrr..
dat Grietje in Kapit, met rugzak en al, is gevallen en dat dit zo'n pijn gaf dat we naar het ziekenhuis zijn geweest daarna. We hebben het toen een aantal dagen rustig aan moeten doen. Zowel de x ray die gemaakt is als de pillen (zak vol) hoefde niet betaald te worden, deed de regering!
dat de rijst ons wel eens de neus uit kwam en we verlangde naar een boterham met kaas of gewoon zuurkoolstampot
dat de mensen in Azie moeite hebben met de r en dus wordt een kamer een loom, een weg een load en sorry wordt solly en dat dit leuk klinkt
dat de airco's hier op volle toeren draait en dat dit voor ons vaak te koud is
en dat we ondanks dat we genoten van onze reis, van tijd tot tijd, onze families en vrienden misten en dat maakt dat we weer graag thuiskomen!
Voor iedereen hele fijne feestdagen tot in het nieuwe jaar, Grietje en Ans
Sinterklaas in Bangkok
Zo hier zijn we weer. We zijn weer terug uit Chiang Mai. Gezien de omstandigheden hier vonden we het beter om naar het noorden van Thailand te gaan. Een geode keus want ook in het noorden van Thailand is het zeer geod toeven. Ten eerste is daar het klimaat bijzonder aantrekkelijk. Overdag een heerlijk zonnetje en dus t-shirt weer en 's avonds een fris briesje (fleecejack weer) en dus goed slaapweer.
Vanuit Bangkok hadden we een slaaptrein geboekt naar Chiang Mai. (Het waren de laatste tickets en dat betekende direct achter de lock en naast de wc. Met elkaar gaf dit een combinatie van luchtjes die steeds weer werden meegenomen door de andere passagiers die gebruikt maakten van jawel de wc en de deuropening om te roken. Daarbij kwam dat, na een uurtje rijden het licht en de airco uitviel........... dit werd door de spoorwegen gecompenseerd met 170 bath per persoon maar daar kan je ook geen ' fris' geurtje van kopen.) Wel gezegd moet worden dat de verdere ' verzorging' goed is. Rond de klok van achten komt iemand langs om je bed op te maken en 's ochtends om 6.00 uur wordt de boel weer opgeruimd.
Vanwege de drukte naar het noorden, meerderen hadden hetzelfde idee als wij, waren wij op tijd op het station. Via een groot beeldscherm zong de Thaise jeugd het hoogste, in onze oren het meest valse, lied. Om 6.00 werd de muziek abrupt gestopt en floot een ambetenaar in uniform heel hard op een fluit. Alle aanwezige Thai rezen van hun stoelen omhoog en geschrokken door de fluit vloog ook ik omhoog en in mijn vlucht trok ik Grietje aan haar arm mee omhoog. Wat bleek..... het volkslied werd gezongen en daarbij behoor je te staan met het gezicht naar eht grote scherm alwaar een hele grote foto van de koning op geprojecteerd werd. Niemand zong mee, onbewogen gezichten en na het volkslied plofte een ieder weer op de stoel, ook wij. Wijnog verbaasd over het gebeuren. Zo een vanzelfsprekenheid door zoveelmensen, ongelooflijk. Later hebben we het op een markt in Chiang Mai nog een keer meegemaakt en eerlijk gezegd je blijft jeverbazen.
Chiang Mai was rustig en het was duidelijk merkbaar dat er wat aan de hand was in het land. Wij hebben de tijd gebruikt om de tribes in de omgeving te bezoeken. Omdat je daarvoor permits nodig hebt kan je dit het beste doen via een toeroperator. De foto's die we daar gemaakt hebben volgen vandaag ook nog. Ook hebben we al wandelend de stad verkend en heel veel tempeltjes bezocht. Natuurlijk krijg je daar vermoeide voeten van en dus ook een paar keer de masseur opgezocht.
O ja. Als een van jullie ooit naar Chinag Mai gaat, laat je dan niet verleiden door de vrouwen die vogels (tegen betaling) willen vrij laten. Bij enkele tempeltjes staan vrouwen met vogeltjes in piepkleine mandjes. Ze vragen je geld omdat ze van mening zijn dat als jij betaalt voor de vrijheid van deze vogels het geluk je ten deel zal vallen. Wat ze er niet bij vertellen is dat er achter de tempel een ' handlanger' staat met een bakje zaad om zo de hongerige vogeltjes weer in hun piepkleine mandjes te vangen. Deze vogeltjes hebben in ieder geval GEEN geluk.Nog even over de tribes. De meesten zijn vluchtelingen uit Birma en worden gedoogd in Thailand. Waarom? Het is een bron van inkomsten want het trekt toeristen naar het noorden. Er zijn zelfs vrouwen, de longnecks, die niet meer vanuit de cultuur de ringen dragen maar om de simpele reden dat het een vorm van bestaan is. Als je ziet hoe ze bij kinderen al beginnen met de ringen om de nekken te plaatsen dan vraag je je wel af of het goed is dat je daar bent op dat moment.
Op de terug weg van Chiang Mai naar Bangkok , weer met de nachttrein maar nu met andere stoelnummers, ontmoeten we andere 'gestrande' Nederlanders. Deze vertellen over de goede zorg vanuit de ambassade en over het aanstaande Sinterklaasfeest op de ambassade. Gezien het feit dat onze vlucht naar Myanmar pas op de 7e kon plaatsvinden een mooie gelegenheid om de ambassadeur te ontmoeten. (Ook konden we ons laten registreren en dat leek ons niet verkeerd.) Nou, we waren er als de eersten en zijn als laatste weggegaan. Er was gratis bier, sponsering van Heineken, bitterballen, pepernoten, voor ieder een oranje polo en een witte cap. Voor ons werd een kleine uitzondering gemaakt, wij kregen ieder twee polo's............ Alle gekheid om een stokje, de ambassadeur himself weet dat wij naar Myanmar gaan en mochten er zich problemen voordoen dan kunnen we bellen. Hij is namelijk ook verantwoordelijk voor Myanmar. Er was een vertegenwoordiger van KLM aanwezig en doordat we er bij waren deze (lange) middag zijn we helemaal op de hoogte van alle ontwikkelingen. (Zo moeten we vannacht niet twee uur van te voren op de airport zijn maar 6 uur. Zal ons benieuwen hoe de sfeer daar is, we verwachten in iedergeval een behoorlijke drukte. ) Daarnaast hebben we heerlijk vertoefd in de tuinen van de ambassade en dat is iets wat er maar weining kunnen zeggen. Alweer durven we hier te zeggen: Nederland doet het zo slecht nog niet. Beter gezegd: Nederland doet het goed en dat delen andere gestrande Nederlanders met ons.
Tot slot: ik, Ans, heb mijn haren laten knippen. Met angst en beven heb ik iedere beweging van de kapper gevolgd. Helaas voor mij sprak deze kapper geen engels en zit mijn haar nu RE-DE-LIJK. Gelukkig heb ik nog een 23 dagen voor ik jullie onder ogen kom. Dat deze spannende gebeurtenis maar 60 bath kost (1 euro vijftig) maakt eerlijk gezegd weinig goed.
Voor de komende weken; jullie zullen het hoogstwaarschijnlijk zonder onze verhalen moeten doen. Myanmar heeft eigen regels en wetten. E-mail checken is in ieder geval wel mogelijk. We hebben voldoende dollars gehaald omdat er geen geldautomaten zijn. Het moet een bijzonder mooi land zijn en dus hopen we jullie te kunnen voorzien van verhalen foto's vanuit Myanmar. Voor nu groeten van deze gekortwiekte en Grietje.
Gestrand in Bangkok.
Vanuit een hectisch Bangkok komt dit bericht. Je maakt plannen en neemt besluiten en dan sta je voor het blok.
Bangkok................ ja we zijn hier nu zo'n twee dagen. De reden om hiernaar toe te gaan was een visum en vliegticket te kopen voor Myanmar. (We hadden tenslotte nog voldoende tijd om een land te bezoeken en eenmaal een planet (reisgids)van Myanmar gekocht waren we ' verkocht' . ) Het visum hebben we vanmiddag kunnen halen en de ticket , vertrek morgenochtend om 7.15 a.m., hadden we al eerder geboekt. Echter de luchthaven is gesloten en het ziet ernaaruit dat dit voorlopig zo blijft. Vele reizigers zitten hier vast en de touroperaters maken overuren. Mensen zijn boos, teleurgesteld en willen hun geld terug.
Bij ons overheerst nu de teleurstelling en we vragen ons natuurlijk af hoe dit af gaat lopen en wanneer. We praten met zoveel mogelijk mensen om een idee te krijgen van wat er werkelijk speelt. Dit alles om een inschatting te kunnen maken. Gelukkig is onze terug vlucht pas op 25 december, helaas wel van Bangkok.
Wat te doen? Eerst maar eens kijken of onze vlucht naar Myanmar kan omgezet worden naar een later tijdstip. Als dit mogelijk is dan gaan we, hoogstwaarschijnlijk morgenavond, naar Chang Mai. Gewoon even de hoofdstad uit en in het noorden van Thailand moet het bijzonder mooi zijn. Er leven daar nog verschillende stammen (longnecks). Vandaaruit houden we ons op de hoogte van de ontwikkelingen en zodra de luchthaven weer open is komen we terug naar Bangkok om door te vliegen naar Myanmar. De mensen hier denken dat het wel enige tijd kan gaan duren, wat natuurlijk niet te hopen is.
De omschakeling van de mooie stranden van Thailand, de foto's komen een andere keer want we willen nu niet te lang achter de computer gaan zitten want iederen wil op internet. Even willen we wel kwijt dat het leven onder water HEEEEEEEL mooi is. We hebben naar hartelust gesnorkeld, gezwommen en geluierd. Het zijn ware paradijsjes de eilanden in Thailand. Ook de bootreisjes tussen twee eilanden zijn een belevenis.
Voor nu onze groetjes vanuit Bangkok
Eiland hoppen.
De bus naar Lumut en de ferry naar Pankor, het verliep allemaal volgens de planning op een klein probleempje na. Als je 's nachts reist dan kom je vaak vroeg in de ochtend aan. Als de ferry dan pas om 7.00 a.m. vertrekt en alles is tot die tijd gesloten, dan kan je blaas je aardig in beweging houden. De werktijden van de toiletjuffrouw beginnen pas om 8.00 a.m. en dat de ferry al eerder gaat.............. tja...
Eenmaal op Pankor wachten ons twee verrassingen. De eerste was dat het eiland ooit heel mooi moet zijn geweest, maar dat het ongerepte heeft plaats gemaakt voor ' vervuiling'. Van chalets was geen sprake op de plaats waar wij het minibusje hadden verlaten maar wel een hotel. De tweede verrassing waren de aanwezige hornbills. Op Boreo zijn we er vroeg voor ons bed uitgegaan om ze te spottenen hier zaten ze, op nog geen twee meter afstand, van ons brood te eten. Ook hier waren de mensen weer erg aardig en behulpzaam maar na wat dagen gelezen te hebben, voor ons geen reden meer om nog langer te blijven en vandaar de bus weer naar Perlis genomen. Van Perlis weer met de ferry naar Langkawi en daar heerlijk gezwommen en verse vis gegeten.
Onze boeken hebben we daar bijna uit gelezen en omdat alleen zonnen en zwemmen ons niet heel lang boeit, weer plannen gemaakt om verder te trekken. Vandaar nu een mailtje vanaf Koh (eiland) Lante. Een eiland wat je kan bereiken door vanaf het vaste land twee keer eenpont te nemen.Hier blijven we drie nachten en dan verkassen we weer naar Koh Phi Phi. Vanaf Koh Phi Phi kan je dag tripjes maken naar Koh Phi Phi Leh en daar moet het onder water HEEL mooi zijn. Als laatste eiland nemen we Phuket om als een echte toerist onder te kunnen duiken in het (nacht) leven.
Later zullen we via wat foto's ons verblijf op de eilanden in ' beeld' brengen.
Na Thailand hebben we al plannen maar daarvoor moeten we nog wat informatie inwinnen.
Voor nu groetjes van Grietje en ans
Singapore en de moderne backpacker.
Alweer een verslag? Ja. Twee redenen; we lopen wat achter met ons verhaal en het regent hier echt hard. Dus een mooie gelegenheid om jullie wat te vertellen over de moderne packpacker. D.w.z. de packpackers zoals wij die hier ontmoet hebben. Nou ja ontmoet hebben?
Maar eerst iets over Singapore. Vanuit Kota gevlogen met Air Asia, een aanrader wat deze maatschappij is spotgoedkoop, naar Johor Bahru. Vandaaruit weer met zo'n drie bussen de grens over. Aan de grens met singapore werden we uit de rij genomen want men kon iets niet vinden in onze paspoorten wat er in moest staan............ Wat dat was hebben ze ons niet duidelijk kunnen maken, maar na enige tijd mochten we toch de grens over. Eenmaal in Singapore maakten we kennis met een modern packpackershostel. Overal is wifi en er staan overal computers vrij in te loggen. Je kan er van alles huren zoals handdoeken en universele opladers. En wat doet de moderne packpacker, die komt binnen gaat naar zijn kamer neemt een douche en trekt weer de meest moderne kleding aan (dus geen verfromfraaid t-shirt, afritsbroek en bergschoenen meer maar voor de vrouwen een minirokje, hemdje en flip floppers (teenslippers) en voor de mannen de meest moderne boxershort, bermuda en dezelde f.f. Dan komen de laptops te voorschijn en men gaat op zoek naar........................ geen bier drinken op een terras, geen gesprekken met andere reizigers, geen weer op zoek gaan naar waar vind ik nou de bus/ treindie je nodig hebt. (Ze halen alle informatie van internet.) Naast de laptop ligt het mobieljte en worden er net zo gemakkkelijk gesprekken met het thuisfront gevoerd (aan de taal te horen die gebruikt wordt) als dat men de laptop gebruikt. De hostels hebben zich aangepast aan de huidige packpacker en dat levert, voor ons, dan soms ook leuke verrassingen op. Zo werden we blij verrast met een door het hostel georganiseerde avond. Zeven personen die gedichten hadden gemaakt over backpackers droegen deze voor. Dit alles ondersteund met bijpassende muziek. We herkenden ons in de gedichten en ook de moderne packpacker bleef niet onbenoemd. Kortom: we hadden een leuke avond.
Waarom we in hostels vertoeven hier in Singapore? De hostels hebben als beleid dat ze geen ' locals' toelaten. Vele locals willen goedkope kamers huren voor een nacht maar er maar een paar uur van gebruik maken............... dit levert veel ' onrust' in de nacht op en garandeert geen veiligheid meer. De budgethotels hebben een ander beleid. Singapore kent heel veel gastarbeiders met name uit India, Bangladesh en Pakistan. Deze mensen werken hier een paar jaar, voor 200 euro per maand, en gaan dan weer terug naar land van herkomst.
Singapore; een smeltkroes van culturen en de daarbij behorende talen. Een stad van uitersten. Ons, inmiddels twee hostel hier, staat in little India. De sfeer hier doet je in India wanen. De geuren van de curry's, de bloemen die ze offeren in de tempels, de wierook en de parfums die de mannen gebruiken voor ze gaan bidden en de warmte van Singapore vormt een wereldje op zichzelf. 'In het weekend wordt dit nog eens versterkt door de vele mannen op straat. Alle Indieers die hier tijdelijk werken komen dan naar dit gedeelte van Singapore om elkaar te onmoeten. Zo zonder drankjes of eten staan en zitten ze bij elkaar. Heel speciaal om te ervaren. We moesten ons een weg banen naar het hostel maar het voelde niet een moment ongemakkelijk. Integendeel, het ademde iets gemoedelijks uit. Zo kent Singapore ook een Chinese wijk. Ook hier komen vele Chinezen naar toe, overdag om met elkaar te dammen. De dammers hebben dan veel publiek. Er schijnt ook een Nederlandse wijk te zijn, maar deze hebben wij links laten liggen.Naast deze gezellige en sfeervolle wijken kent Singapore HEEL VEEL winkelcentra. In deze centra hebben alle dure merkeneen zaak. Nu is het daar al volop Kerstmis............ de straten zijn al versierd. Het enige wat nog ontbreekt zijn de kerstliederen..... Naast de vele winkelcentra die er al zijn, zijn er ook nog vele in aanbouw. Ook deze centra laten wij links liggen. Wij hebben onze aandacht gericht op de ZOO en de nacht safari. De Zoo was in een woord geweldig. Ze hebben een stuk regenwoud zodanig ' ingericht' dat de dieren die er verblijven in eenzo natuurlijke omgeving kunnen leven. Verder heeft ze zoo een educatief karakter. We hebben een volle dag doorgebracht in de zoo en van het begin tot het eind hebben we genoten van wat we zagen. (Foto's volgen want we hebben inmiddels een advies gekregen over hoe we foto's kunnen verkleinen met een gratis programma.) De nacht safari. Op zich een leuke ervaring. Via diverse wandelingen kon je het wild aanschouwen. Natuurlijk geeft de nacht er ook een bepaalde dimensie aan maar als je eenmaal de Serengenti in Afrika hebt gezien dan moet je zo'n nachtsafari niet meer doen. Je wilt altijd hetzelfde ervaren en dat kan niet.
Hiermee komt er eind aan ons bezoek aan Singapore en gaan we naar Maleisie. De nachtbus moet ons in 9 uur naar Lumut brengen. Vandaar nemen we de ferry naar Pankor. Daar hopen we een mooi ' chalet' aan het strand te kunnen huren en daar eindelijk de boeken uit de rugzak te kunnen halen. Ons laatste hostel hier was een zolderkamer met drie kleine dakraampjes, een fan en een nachtlampje. Geen licht om bij te lezen en ook de temperatuur nodigde niet uit om te gaan zitten lezen. Om te slapen oke maar daar hield het dan ook echt op.
Tot zover en de groetjes van Grietje en ans
Op weg naar singapore.
Even terug naar Sepilok en ons riviertripje. Vanuit het zoveel belovend resort met een wat tegenvallend karakter hebben we een trip geboekt naar Sandakan. Een overnachting op een hoegenaamd niet bewoond eiland en twee rivier ' cruises' . Dit keer hadden we geen verwachtingen en de trip was van het begin tot het eind een groot succes. Met vijven, een man uit Zuid afrika, een vrouw uit Denemarken en een vrouw uit Tjechie hebben we genoten van het huisje op palen midden in een regenwoud. Inslapen en wakker worden met de geluiden uit zo'n woud...... twee heerlijke tochten op een rivier. s' Onchtends vroeg een, de mist was nog niet opgetrokken en de natuur moest nog wakker worden en een in de avondschemer met een schitterende zonsondergang. Het gezelschap waarin we verkeerde was ook af. Soms heb je dat dat je mensen ontmoet waarmee je direct een klik hebt. Met alle drie was dit het geval en dus hebben we naast de natuurschoon heerlijk gekletst over al het moois wat er te zien is in de wereld. Terug in Sepilok weer de bus genomen naar Kota Kinabalu. Deze rit ging via het natuurpark Kinabalu en op een gegeven moment passeerden we de mount Kinabalu. Indrukwekkend! Beklimmen...................? Grietje houdt niet meer zo van bergen sinds haar hoogte ziekte in Nepal en mijn knie houdt nu meer van vlakke terreinen. Even koesteren we de wens om ' wat' jaren jonger te zijn en alsnog de berg te beklimmen, maar het prachtige gezicht maakt veel goeds waardoor het koesteren weer overgaat in genieten van wat we NU zien.
In Kota is inmiddels de zon weer gaan schijnen en informeren we of er een Rafflesia in bloei staat. DE rafflesia is de grootste bloem van de wereld. Ze heeft 14 maanden nodig om zeven dagen te kunnen bloeien. Helaas was dit niet zo. Snorkelen stond ook nog op ons verlanglijstje. Na wat rondgevraagd te hebben vonden we een ferry die ons naar drie eilanden kon brengen om te snorkelen. Ieder eiland had zo haar eigen charme. Het ene meer koraal en het andere meer vissen. Je hoefde maar 15 meter van het eiland weg te zwemmen en zeker honderden vissen zwommen met je mee. De meesten met de meest prachtige felle kleuren. Natuurlijk hebben we weer te lang in het water gelegen waardoor onze ruggen de kleur van tomaatjes hebben aangenomen....... het was moeilijk om als dit moois los te laten.Als ' grote vis' werdons gezelschap niet altijd gewaardeerd door de vissen en werd je licht gebeten. Was iedere keer weer even schrikken maar geen reden om terug naar het strand te gaan.
Bij het hotel waar we verbleven was een restaurant waar ook de plaatselijke bevolking de maaltijd gebruikte. De ' ober' sprak een beetje engels. Wij maakte aan hem duidelijk dat we geen vis en vlees wilde eten. Dit was voor deze ober een niet zo gebruikelijk iets want iedere keer als wij er weer aten kwam hij met adviezen over vlees en vis. Omdat we om ons heen veel mensen krab met miehoen zagen eten zijn we een keer overstag gegaan. (Waar we even niet aan hadden gedacht is dat wij de handigheid missen van de mensen hier om met hun mond alles los en uit de schaal te kunnen eten.) We kregen de krab geserveerd met een notentang en eetstokjes en daarmee begon ons ' gevecht' met deze heerlijke beestjes. In nog geen vijf minuten zaten onze handen, onze t shirts en jawel ook de tafel vol met miehoen slingers en stukjes schaal. De notentang werkte niet afdoende en was ook te klein om de poten te kunnen kraken. En de eetstokjes......................hebben jullie al eens geprobeerd om met een eetstokje de poten van een krab leeg te halen? Nederland kent een heel ministieus 'vorkje' hiervoor maar ons restaurant kende alleen plastic. Met onze mond was ook geen optie want een tandartsen praktijk hebben we ook nog niet kunnen ontdekken. Dus, na het verzamelen vanhet afval, het leek wel meer te zijn dan wat we geserveerd hadden gekregen, hebben we weer rijst met groenten besteld. Een uur zwoegen voor en theelepeltje krab is niet aan ons besteed. Wel hebben we ons voorgenomen om niets meer te zeggen van de chinezen en de puinhoop die zij er van maken bij het eten. Want, zo is gebleken, geef ons bepaald voedsel en beperkt bestek en ook wij maken er een zooitje van.
Hiermee verlaten we kota Kinabalu en vliegen we naar Singapore.
Zijn er mensen die mij adviezen kunnen geven over het kleiner maken van foto's zodat we ook het mooie wat we zien aan jullie kunnen tonen?
Jemag dit dan mailen naar grietje_nicolai@planet.nl Mijn tele2 mail heeft problemen en isal twee weken niet bereikbaar.
Regenbuien
De sultan mag dan zijn landje droog hebben gelegd maar vrij van prostitutie...... neen hoor!
Als backpacker moet je nogal eens vroeg je bed uit (lees: midden in de nacht) om je naar een terminal te begeven vanwaar de lange afstandsbussen vertrekken. Deze terminals liggen vaak buiten de stad en de bussen vertrekken vroeg. Dus ook wij weer vroeg op pad en dan loop je van alles tegen het lijf. Het nog donker zijn en de vroege ochend schijnt altijd uit te nodigen voor een praatje met wie dan ook ' pad' zijn. In Brunei waren dat vrouwen, die eerder als man maar door een operatie in Thailand nu als vrouwelijke prostituee hun geld verdienen. Vol trots werd hun nieuwe uiterlijk geshowd en hun maniertjes waren zodanig dat nog vele vrouwen iets van hun verleidingskunst zouden kunnen leren. De ' oefeningen' die ze op de vroege ochtend toonden waren er geen van de ochtendgym maar van een heuse paaldans ' cursus'. Een andere ' wachtende' vroeg of wij ook ' zulke' mannen hadden in Nederland.
Toen we eenmaal per bus de ferry beriekt hadden wachten ons een verrassing: de boot ging niet omdat er iemand van de crew niet kwam opdagen?? Zouden ze eens in Nederland moeten doen; de vaart werd gewoon geannuleerd. Voor ons een kleine ramp want wij moesten, wilden we die dag nog Kote Kinabalu bereiken, via het eiland Labuan naar K.K.
Gelukkig bleek er een andere maatschappij via Lamas te varen en vandaaruit konden we per bus weer naar K.K. Van reizen leer je flexibel worden en wordt wachten bijna normaal. Eenmaal in de boot, een kleintje, werden we verzocht om een zwemvest aan te doen. Nou dat was een tegenvaller. We hadden verwacht van de trip te kunnen genieten door naar buiten te kijken en de omgeving te zien maar onze 'zwemvestjes' waren niet meer van deze tijd. We weten nu zo ongeveer hoe een schildpad zich voelt. Het zwemvest zat zodanig om ons heen dat als we ons hoofd introkken zag je niets meer dan alleen de binnenkant van je zwemvest en dit of je rechts of links keek. Hoofd achterover behoorde ook niet tot de mogelijkheden. Een voordeel, de bemanning had last van de warmte en liet de klep voor open zodat de regen binnen ' waaide'. Het vestje beschutte ons tegendeze regen. Eenmaal in Lamas en bevrijdt van ons ' schildje' ging de reis per bus verder. De formaliteiten aan de grens stelde weinig voor. Eenmaal in K.K. (vier busuren verder) regende het dat het goot en onze herinnering aan Beiing werd weer geactualiseerd. Ook omdat we ieder hotel wat we binnen gingen vol zat. Een verschil met Beiing, we haden nu een regencape waar we met rugzak en al onder konden en ze spraken engels, dus .......Na lang zoeken toch een hotel gevonden maar van snorkelen kwam niets want de regen bleef vallen. Niet een dag, niet twee dagen maar het zag ernaar uit dat het niet zou ophouden en dsu alle plannen weer gewijzigd. Op naar Sepilok, daar waar het opvangcentrum van de Oerang Oetangs is. Een van de drie die er zijn in de wereld. Via een bureau een kamer geboekt in een resort en wat volgens de folder JE VAN HET zou moeten zijn. Jullie voelen het zeker al wel aankomen, nou wij niet. Vol verwachting stapte wij 's ochtends vroeg ( 7.00 a.m.)weer (van zo'n terminal) in de bus op weg naar Sepilok verheugend op een zwembad en een huisje, met balcon, op palen in een regenwoud. Wat troffen we aan: een verlaten resort, geen zwembad, geen huisjes en geen andere gasten. Wel een kamer met een fan en twee eenpersoonse bedden met het bekende kuiltje..... grrrr.... krrrr........shit........!
Maar het bezoek aan het rehabiltation centre maakte alles goed. Wat een schitterende beesten en we werden verwend want we hebben zeker 10 oerangs gezien. Zelfs een moeder met kleintje. Omdat het ' resort' wat tegen viel hadden we besloten om een toer te gaan maken via de Sungei Kinabatangan rivier met een overnachting op een eiland aan deze rivier. Nu hadden we totaal geen verwachtigingen en wat denk je...............een superhuisje met een superkamer maar daarover de volgende keer meer. En voor diegene die met ons te doen hebben, niet doen want we hebben inmiddels ook volop gesnorkeld.
Brunei en het guinness book of records
Vanuit brunei het vervolg van onze reis.
Via Sibu de bus genomen naar Miri, een mooie busreis door het groene hart van Borneo. Als je hier doorheen reist dan kan je je een voorstelling maken dat er hier opnames worden gemaakt voor het tevee programma Robinson en dat er hier oerang oetangs leven. Miri zelf, een ' uitvalsbasis' voor de mensen uit Brunei (Brunei staat droog er wordt geen druppel alcohol verkocht of geschonken) en naar men zegt voor de prostitutie. Omdat wij 's avonds al op tijd gaan slapen hebben we van het laatste niets meegekregen. Wel hebben er in een kwartier tijd drie ratten ons pad gekruist en dat voelt niet fijn. Je weet dat ze er zijn en ook weet je dat ze er zijn in grote getalen maar toch. Er wordt hier voornamelijk buiten gekookt, buiten gegeten, buiten afgewassen en men heeft open goten langs alle huizen. Dus een voederplaats voor met name ratten. Net als Afrika zit je hier op plastic, eet je van plastic en met plastic en de koffie wordt geserveerd in plastic zakjes. Toch had Miri een verrassing voor ons: verse vis. Echte lekkere grote verse vissen. Na ruim vier weken alleen zoete broodjes, cake, rijst, mie en groenten waren we wel toe aan een vet hapje. Heerlijk! Hier in Brunei hebben we weer even afstand hiervan moeten doen maar straks in Kota K. is het er weer. Miri heeft buiten een mooie tuin niet veel te bieden en dus na twee dagen op weg naar Brunei. De reis er naar toe was al een speciale, via drie bussen en een klein bootje bereikte we Brunei. Dit alles onder constante begeleiding.................zorg voor toeristen (we waren met zijn vijven) of willen ze dat we via die ene weg Brunei bereiken? Eenmaal in Brunei hebben we onze ogen uitgekeken. Het land van de olie. Heel veel ja-knikkers, soms wel tot bij de mensen in de tuin. Ook kon je niet heen om de vele pijpleidingen. Je kunt zien dat dit land en dikke bron van inkomsten heeft aan de olie. Het is dan ook veel welvarender dan Maleisie. De huizen zijn groot met vaak meerdere huizen erom heen. De huizen hebben ook vele opvallende kleuren dus alles oogt ook nog eens vrolijk. Dit varieert van roze tot geel en van blauw naar groen en dan gebruikt men vaak ook nog twee kleuren. De wegen zijn piccobello onderhouden (schoon) en de mensen super vriendelijk. Je voelt je als toerist echt welkom. Zo informeerde we bij een koffieshop naar een internet cafe en de eigenaar gaf me direct zijn laptop om te gebruiken. Verder zijn er hier geen bromfietsen en honden, dit i.t.t. Indonesie. Men wil het land rustig en schoon houden........... Als vrouw kan je hier 24 uur per dag alleen reizen er zal je niets overkomen. Tijdesn ons verblijf hier hebben we met een boot in de mangrove naar apen gespot, de (mannetjes) aap met de grote neus (ben de naam even kwijt). H ier wordt deze aap ook wel de dutchman genoemd. Het waarom moesten ze ons schuldig blijven. Ook met de boot de bezittingen van de sultan bekeken. Even iets over zijn rijkdom. Hij heeft een verblijf met 1778 kamers, 257 wc's, 18 liften en 44 trappen. In dit ' verblijf' kan hij een dineetje geven voor 4000 mensen en na het eten kan er worden gebeden door 1500 mensen in zijn gebedshal. Hij heeft een vermogen van 37 biljoen amerikaanse dollars. Een aircraft vloot, 300 auto's en 200 polo paarden. Begrijpen jullie nu waarom hij vaak in het guinness boek of records voor komt. O ja, zijn huis heeft ook nog een koepel bedekt met 22 karaats goud.
Na dit bezoek maar even een relativerende wandeling gemaakt door het water dorp. Meer dan 35 duizend mensen wonen hier in paal woningen en hebben alle faciliteiten, ook op palen, zoals scholen ,moskee en zelfs een kleine kliniek. Helaas kent het water geen afgebakende vuinisbelt en dat maakt weer het schrille contrast met het verblijf van de sultan.
Straks gaan we nog even de moskee in, deze is op vrijdagmiddag te bezichtigen door niet moslims. Dit wordt voorlopig de laatste, zo ook de tempels en de exotische vruchten markt, vis- en groentenmarkten. We duiken letterlijk onder (water). In Kota K. zijn er snorkelmogelijkheden en Grietje sjouwt niet voor niets al die tijd twee boeken mee. Even alle indrukken laten bezinken en uitrusten want reizen met de rugzak is ' hard' werken. Groetjes van Grietje en ans.