Myanmar, ofwel Birma zoals de Birmezen het graag noemen, is een geweldig mooi land.
Vandaag zijn we weer geland in Bangkok en kijken terug op een mooie tijd in Myanmar. We zijn heel blij dat we gegaan zijn ondanks alle ' waarschuwende' berichten. Je kunt de mensen daar geen groter plezier doen dan hun land te bezoeken. Nog nooit hebben we zo een gastvrije mensen ontmoet en mogelijk het meest opvallende: nog nooit hebben we zo'n opgewekte, vriendelijke en behulpzame mensen ontmoet.
Het land is arm, de wegen zijn slecht, er hangt altijd een stoflaag, de temperaturen zijn er vaak niet te harden maar dat merk je niet aan de mensen. Waar je ook komt, ze heten je welkom, ze vragen of ze wat voor je kunnen doen en dat ales altijd met een glimlach. Het is echt ongelooflijk.

De Birmezen noemen hun land het liefst Birma (vanuit de engelse bezetting) maar de regering wil dat niet en daarom heet het Myanmar. Naast deze naam zijn er meedere dingen die het leven van een Birmees ' beinvloeden'. Zo zijn er gebieden waar men niet ( en dus ook wij) mag komen. Dan zijn er nog gebieden waar ze alleen met toestemming mag komen (hoe streng deze regels zijn weten we niet want we hebben dit niet geprobeerd) en tot slot zijn er gebieden waar je mag komen en deze hebben wij genomen. Tijdens het rijden op deze wegen moet je van tijd tot tijd stoppen en je paspoort afgeven, al je gegevens worden dan genoteerd. Wij hebben er de volgende verklaring aan gegeven: men weet waar je je bevindt. Overigens gebeurt dit niet op een hinderlijke manier, zij doen hun werk en als toerist wen je eraan. De chauffeur heeft heel veel los geld bij zich want in ieder 'district' waar hij komt moet hij geld betalen, soms ligt er maar een paar kilometer tussen......... geen verklaring voor. De wegen zijn erbarmelijk slecht. er wordt wel overal aan de wegen gewerkt en met name door jonge vrouwen ( de mannen moet vanaf 16 jaar het leger in). De vrouwen hakken de rotsblokken tot kleine stentjes en deze worden met de hand als een puzzeltje ingelegd. Daarna wordt er, MET DE BLOTE HAND, teer ingewreven.... en dan nog zwaaien en lachen als je voorbij komt.... Al het werk wat verricht wordt gebeurt op slippertjes of blote voeten, om de heupen een louygi (doek) en op het hoofd vaak een opgevouwen jas tegen de zon.
De vrouwen werken ook in de huizenbouw, op hun hoofd sjouwen ze de stenen en bakken cement. Onverstoorbaar werken ze ruim negen uur per dag, zeven dagen in de week voor anderhalve dollar per dag. Bankrekeningen hebben ze niet! Ze hebben ook geen mobieltjes. Ook mijn mobiel had geen enkel bereik en je bent dus van de buitenwereld afgesloten. (E-mail checken was mogelijk op een paar plaatsen maar een mail versturen lukte niet want na vijf minuten werd de verbinding gewoon verbroken.)
Er wordt in Birma rechts gereden maar de meeste sturen zitten aan de rechterkant.(Oude japanse auto's, een liefhebber van oldtimers kan hier zijn hart ophalen want geen auto is jonger dan 20 jaar.) Gelukkig is het niet druk op de wegen met auto's want inhalen is een levensgevaarlijke toer. De wegen zijn wel vol met paardenkarren, ossekarren, karren met tonnen water, kuddes, honden en met lopende mensen. Ook een paar fietsers die geen licht hebben, dus 's avonds is het extra goed uitkijken voor de chauffeurs. Ik weet niet hoeveel straf er staat op het veroorzaken van een ongeluk, maar veel.

Er wordt niet veel gerookt en gedronken in Birma, de mensen hebben het geld er niet voor. Wel wordt er veel gekauwd, beatlenoten. Dit heeft een ' verdovende' werking. Een heel vervelende bijwerking is, is dat hun tanden donkerrood worden van dit smerige goedje en dat ze wegrotten. Deze noten worden verpakt in een blad, dan komt er een dun laagje wit ' plaksel' op en dan fijn gehakte noten (de meeste kunnen niet goed meer kauwen) en een beetje tabak. Dit alles komt als een prop in de mond. Dit kauwen veroorzaakt (veel) speeksel en dat moet men natuurlijk van tijd tot tijd kwijt. De wegen zien er rood van.
Maar ja wat wil je. Twee derde van de bevolking is monnik. Een monnik werkt niet, die mediteert (als het goed is) en 's ochtends bedelt hij zijn maaltje voor die dag bij elkaar. Echter als je als een derde van de bevolking moet werken voor drie derde, dan zou je toch een ' pruimpje nemen of niet...... Deze monnikken hebben ons echter een andere kant van het monnik leven laten zien. Ze kauwen net zo hard als de werkende bevolking, ze roken en ze zijn de hele dag op straat, hoezo mediteren..... Sommige bedelen zelfs na 10.00 A.M. volgens onze informatie moet dit 's morgens vroeg gebeuren. Verder betalen ze niet voor het reizen met openbaar vervoer en ook de taxi's moeten ze gratis meenemen. Het reizen door Birma kost veel tijd, dit omdat niet alleen de wegen slecht zijn maar ok de bussen. Er zit geen glas meer in de ramen, de deuren gaan niet meer dicht en in sommige taxi's is de bestuurdersstoel een losstaande terrasstoel. Wij hebben er dan ook voor gekozen om met twee andere backpackers door Birma te reizen. Een man uit Australie en en Canadees. Met zijn vieren hebben we een auto en een chauffeur gehuurd en zo konden we het mooiste en grootste gedeelte van Birma zien. Met de mooiste bedoelen we de eeuwenoude tempels, paleizen en pagodes in Bagan en Mandalay, het meer Innlake. Met een boot hebben we de diverse dorpen rondom het meer bezocht. In Bagan was ook de generaal aan het ' tempelen' en dat verklaarde de rode lopers die overal lagen. Ook wij hebben er dankbaar gebruikt van gemaakt. Ook de berg POPA hebben we ' bedwongen' echter niet op een mediterende manier wat eigelijk zou moeten maar wel op blote voeten en dat was gezien de vele apen (poep) ook een vorm van .........
We weten nu ook waarom Birma zoveel tempels en pagodas heeft. De mensen hier, dit i.t.t de katholieken (de oudere katholieken lezers onder jullie kennen het verdienen van aflaten nog wel) kopen hun aflaten. Alles wat ze hebben spenderen ze aan het ' kopen van een volgend (ze gaan uit van reincarantie ) beter leven' omdat ze bang zijn als een rat of een ander dier terug te komen.

Tot slot: als je kiest om naar Birma/Myanmar te reizen dan moet je zeker een lamp meenemen. De stroom is namelijk beperkt. Ieder district krijgt een bepaald aantal uren stroom en voor de rest van de dag moeten ze zelf voorzien hierin. Dit gebeurt door stinkende generators die enorm veel lawaai maken. De lucht in de steden is dan ook bezwangerd door uitlaatgassen. De kleding die ons tripje heeft meegemaakt kan weggegooid worden, alles heeft een ' gloed' gekregen die er niet op hoort. Maar ondaks dit alles is het een land dat MEER dan de moeite waard is om te bezoeken. Voor ons was het het hoogtepunt van onze reis. En dat de koffie niet van bonen was gemaakt maar van chicorei en dat het zout niet naar zout smaakte en dat het brood zoet was en de bedden van foam waren met kuiltjes deed er niet meer toe. De natuur en de mensen (de foto's zullen dit onderschrijven) maakten deze reis tot een ongelooflijke mooie ervaring.


Wat jullie nog niet weten:
dat ik, Ans, de eerste dag van onze vakantie al mijn zonnebril ben kwijtgeraakt en baalde daar enorm van
dat de prijzen van hotelkamers bijna altijd onderhandelbaar zijn
dat we, na een keer de was naar de wasserij gedaan te hebben we 4 nieuwe t-shirts moesten kopen omdat ze vol (niet verwijderbare) vlekken zat
dat we in Beiing ons hebben laten masseren door blinde masseurs en dat we drie dagen met beurse plekken hebben gelopen
dat we vaak koffie uit een zakje hebben gedronken en dat ze er altijd suiker in deden terwijl we vroegen om zwart...zonder suiker
dat Grietje in Jogja door een vrouw is uitgenodigd om ' koffie' te komen drinken en dat deze vrouw deed alsof ik er niet was.... grrr..
dat Grietje in Kapit, met rugzak en al, is gevallen en dat dit zo'n pijn gaf dat we naar het ziekenhuis zijn geweest daarna. We hebben het toen een aantal dagen rustig aan moeten doen. Zowel de x ray die gemaakt is als de pillen (zak vol) hoefde niet betaald te worden, deed de regering!
dat de rijst ons wel eens de neus uit kwam en we verlangde naar een boterham met kaas of gewoon zuurkoolstampot
dat de mensen in Azie moeite hebben met de r en dus wordt een kamer een loom, een weg een load en sorry wordt solly en dat dit leuk klinkt
dat de airco's hier op volle toeren draait en dat dit voor ons vaak te koud is
en dat we ondanks dat we genoten van onze reis, van tijd tot tijd, onze families en vrienden misten en dat maakt dat we weer graag thuiskomen!
Voor iedereen hele fijne feestdagen tot in het nieuwe jaar, Grietje en Ans