Wat een gesprek met een engels sprekende medewerker van het hotel al niet op kan leveren: een internethal. Van een cafe kan je niet spreken want we zitten hier tussen minstens 150 chineese jongeren (mannen en geen vrouwen)te internetten. Deze hal bevindt zich achter een onooglijke balie en zonder hulp dus nooit vinden voor ons. Je kunt hier dag en nacht internetten en 's nachts is het goedkoop. Ter ondersteuning kan je hier allerlei etenswaar kopen en aan de ogen van de meeste te zien, zitten ze hier al enige tijd....... o.... sorry.

Maar, ik zal bij het begin beginnen. Een wat moeizaam begin voor ons. Reden: overschatting van onszelf (we vinden onze weg wel) en/of een onderschatting van het taal probleem?

De vlucht verliep goed. Het wachten in Dubai was zeker geen straf. We kwamen daar om 24.00 uur aan maar daar was niets van te merken. Een drukte van belang. Heel veel bling bling, nog meer kitsch en nog meer sweet. Ja, een duidelijke andere wereld waar je in stapt. Geld lijkt geen enkele rol te spelen.

Eenmaal in Beijing onze weg gezocht naar een bus en daar kregen we voor het eerst te maken met het taal probleem. We hadden de chinese karaters van het district waar het hotel lag maar (en dat weten we nu) daar wonen zo ongeveer vier miljoen mensen..... Toch na veel vragen hadden we een bus gevonden. De eerste verwarring ontstond toen we van de een te horen kregen er bij dederde halte eruit te moeten en van de ander moesten we er bij de vierde uit. Even voor de beeldvorming, het gaat hier niet om honderden meters. Enfin, het passeren van het vogelnest relativeert veel (iets bekends) en dan laat je soms iets op zijn beloop. Naarmate de reis vorderde werd het grijzer en ging het steeds harder regenen. Bij de 4e halte aangekomen, eindpunt, regende het nog altijd heel hard. Geen hotels, alleen overal voor ons nietszeggende chineese karakters. Binnen twee minuten waren we doornat, sopte we in onze schoenen en sloeg de vermoeiheid keihard toe. We hadden tenslotte bijna niet geslapen.

Een taxi! Deze hadden we vrij snel gevonden. Katie Melua heeft iets anders gezien dan wij. Wij hebben geen miljoen fietsen gezien, wel taxi's. Als je een taxi aanhoudt maak je eerst geen praatje over waar je naar toe wilt, je stapt in en hij rijdt weg en dan komt de vraag waar naar toe. Tja........... Master Inn was het enige wat we wisten en een straatnaam.

Laat nu de chauffeur geen engels spreken, geen engels te kunnen lezen maar tot overmaat van ramp ook maar een beperkte kennis van de chineese karakters te hebben. Hoe verder? Hij begint een monoloog in het chinees en wij met onze natte kleren doen alle ramen beslaan en roepen alsmaar Master Inn. Het leesbrilletje van Grietje wat hij voor de hotelbevestiging houdt biedt ook geen duidelijkheid. Het is een ramp. Omdat hij niet stil kan blijven staan is de taxi chauffeur gaan rijden. Wij houden de ramen schoon en kijken links en rechts of we master inn zien. Neen dus. (Wat een illusie in een stad met viertien miljoen inwoners) Na, voor ons gevoel, uren (was een uur) rond gereden te hebben, stopt de chauffeur en gebaart uit te stappen. Grietje volgt hem en samen vragen ze bij een hotel naar de weg. De baliemedewerker van dat hotel heeft gebeld naar master inn en zo kwam de chauffeur erachter waar hij moest zijn. Dezelfde avond hebben we ook nog geprobeerd om aan eten te komen maar die poging hebben we opgegeven omdat we zowel op de kaart als op de borden niets bekend tegen kwamen.

De volgende ochtend werd de kennismaking met china voortgezet. Verheugend op een heerlijk ontbijtjegingen we aan tafel. Eenmaal een geroosterd sneetje op het bord en een bakje nescafe, hoorde we rechts van ons een persoon die wat last had van een diepzittend...... en dat moest eruit. Beiden keken we naar rechts, een vrouw spuugde iets in een servet en het servet ging in een..... koffiekopje! Grietje en ik hadden beiden tegelijkertijd dezelfde vieze gedachten en het ontbijtje verloor al zijn aantrekkelijkheid.

Over eten gesproken, we hebben met een chnese groep een tochtje naar de great wall gemaakt, inclusief een lunch. Neen, neen niet hetzelfde, lees gerust door. De lunch is een belevenis. Er worden allelei schaaltjes op tafel gezet en iedereen pakt waar hij zin in heeft van de schaaltjes. Zouden ze zich niet realiseren dat ieders stokjes ook in ieders mond gaat.............. als ' vegetarier' had ik een schaaltje voor mezelf. Voor Grietje, die kon die middag niet eten omdat 'ons' groepje zich zo verantwoordelijk voor ons voelde dat we geen stap zonder iemand konden doen, was de honger overgegaan. Nog even over het eten. Men zit op een veertig centimeter afstand van de tafel. Waarom? De benen gespreid om zo alles wat niet smaakt en/of niet eetbaar is zoals visgraten, tussen de benen naar beneden te spugen. Echt de tafel en de omgeving erom heen is een slagveld.

Zo, nu de bezienswaardigheden. Beijing is een stad waar je weken in zou kunnen vertoeven. Er is zoveel te zien. We zijn begonnen met de verboden stad (hoezo verboden er lopen nu duizenden chinezen rond, iedere groep heeft een ander kleur petje op en daarmee krijg je een andere sfeer) blijft indrukwekkend. Zeker gezien de bouw en de oppervlakte. Daarna het plein van de hemelse vrede. Deautoriteiten hier hebben het helemaal vol gebouwd met standjes, bloemen, soort van tribunes en daarmee kan je moeilijk de sfeer en het beeld oproepen van wat wij kennen van tevee. Krijg sterk de indruk dat dit ook de bedoeling is.

Het zomerpaleis is mooi. Het is daar goed toeven, zeker in de tuinen hebben we genoten.

De muur is echt indrukwekkend. Had hier graag een foto van bijgevoegd maar dat laat deze computer niet toe. (We zijn geregistreerd en worden gecontroleerd op wat we doen op internet).

De lamatempel, confuciustempel, de witte pagode en de hutongwijk (hoe de mensen vroeger leefde) leverde mooie plaatjes op. Het mag duidelijk zijn dat we vele uren (16 uur ook vanwege de constante files) inmiddels in een taxi hebben door gebracht om dit alles te kunnen zien. Echter nu steeds bewapend met een briefje op zak waarop, in eenvoudige chinese karakters, staat waar we naar toe willen. Ook een briefje waarop de hotel medewerksters heeft geschreven: breng deze dames a.u.b. naar ons hotel, enz. En zo liggen we iedere avond weer moe en tevreden is ons hotelbedje. Morgen vliegen we via een chinese provincie naar Indonesie en daar mailen we jullie weer.

Ni hao (goedendag)