De laatste dagen in Indonesie leverde nog een paar mooie ervaringen op.

Met openbaar vervoer wilden we de sultan graven gaan zien. Hiervoor moesten we twee keer wisselen van bus. De eerste dat leverde geen probleem op. De tweede bus echter begon met een slakkegang te rijden. De reden hiervan werd snel duidelijk. De deuren bleven namelijk open en de mensen mochten instappen op het moment dat het hen uitkwam.De bijrijder schreeuwde steeds de namen van de plaatsen waar we door zouden komen en het leek alsof hij ze de bus in wilde schreeuwen. Voor ons, zittend op plastic stoeltjes, de smal voor een twee paar nederlandse billen in een bus zonder airco begon het een slopend ritje te worden want wij moesten mee tot het eindpunt. We hebben de graven bereikt en daar wachten een mooie verrassing. Allereerst moest ik ontdaan worden van de westerse kledij en werd ik ' gesnoerd' in een javaanse rok. De onderkant was hiermee volledig bedekt.Toen de bovenkant nog. Ook hier dezelfde behandeling, ik moest me schrap zetten om niet omver getrokken te worden. (Je mag de graven alleen bezoeken in traditionele javaanse kleding.) Toen de klok een uur sloeg werd ik door een achttal oude javaanse mannen met een handgebaar gesommeerd hen te volgen. Toen begon het spektakel pas echt. Ik moest namelijk een grote trap op maar mijn javaanse rokje stond dat niet toe. Ik kon met geen mogelijkheid mijn knieen voorwaarts omhoog krijgen. Dus...... maar zijwaartse bewegingen gemaakt om de trap te beklimmen. Zal wel een prachtig gezicht zijn geweest.. Eenmaal boven ontdeden de mannen zich van hun wapen (kris)en volgde er een ceremonie als eerbetoon aan de sultans die hier begraven liggen. Met gebeden, waar ik natuurlijk niet van verstond en met zang werden ze geeerd. Monniken kunnen meditatief bidden/ zingen maar deze oude mannen doen beslist niet voor ze onder. Er volgde een hilarisch momentje omdat de javaan die verantwoordelijk was voor het stoken van de wierook een zeer enthousiaste dag had. Dikke rookwolken zorgde ervoor dat de mannen die in de loop van rook zaten behoorlijk moesten hoesten. Na de ceremonie mocht ik als eerste de graven in. door een peipklein deurtje kwam ik in een donker vertrekje met daarin een stenen zerk.Ik werd opnieuw gesommeerd op mijn knieen te gaan liggen en mijn neus naar een steen te brengen, deze zou een bijzondere geur afgeven......................... wonder...? Iets geroken heb ik zeker, maar om dit als een wonder te ervaren, neen dat niet. Wel was ik duidelijk onder de indruk van het hele gebeuren. Zeker omdat hier hoegenaamd geen toeristen komen. Grietje wist van de plaats af omdat zij 10 jaar geleden hier geweest is. Ze had me echter niet verteld wat me precies te wachten stond.

De planet hebben we geruild dus een nieuwe bestemming gekozen: Pontianak, ligt in Kalimantan. Twee vluchten weer op een dag. De tweede vlucht werd Grietje geconfronteerd met het gegeven dat haar stoel dubbel geboekt was. Omdat zij al eerder deze ervaring heeft gehad stond ze haar stoel direct af aan de man die deze opeiste en nam demonstratief plaats achter in eht vliegtuig. Iedere stewardes die naar achter kwam gelopen excuseerde zichen Grietje maar antwoordde: no problem. Wat ik nog niet wist was dat zij aasde op een stoel in de eerste klas en jawel hoor. Het vliegtuig zat vol en Grietje liep ' stoer' achter een stewardes naar de eerste klas. Even later werd ook ik gevraagd om de stewardes te volgen en ja hoor ook ik mocht eerste klas. (Grietje had hierom gevraagd.) HEERLIJK, alle ruimte voor ons alleen. We waren namelijk de enige in de 1e klas.

Tja zo raak je wel verwend. Dus eenmaal in Pontianak wilde we ook luxe reizen naar Kuching, maleisich Borneo. Dus een exclusieve bus geboekt voor een rit van 12 uur.

Volgende keer meer hierover. Voor nu groetjes van ons, Grietje en ans